Restrepia brachypus

Rchb. f. 1886
Podrodzina: Epidendroideae
Plemię: Epidendreae
Podplemię: Pleurothallidinae

 

Foto: © Copyright Grażyna Siemińska. Wszelkie prawa zastrzeżone.

Restrepia brachypus

Synonim: Restrepia striata Rolfe, Pleurothallis hawkesii Flickinger, Restrepia antennifera subsp. striata (Rolfe) Mohr.  

Występowanie:

Wenezuela, Kolumbia, Ekwador, Peru i Boliwia. Największe zagęszczenie stanowisk występuje w Kolumbii, gdzie rośliny te spotyka się w wielu lokalizacjach zarówno po wschodniej jak i zachodniej stronie Kordylierów, zwykle na wysokościach 1500-2500 m. Spotykane są także w licznych stanowiskach w Ekwadorze, głównie po wschodniej stronie Andów, na wysokościach 1500-3200 m. W Wenezueli spotkano te rośliny tylko na jednym stanowisku. To było w pobliżu Mérida, na wysokości 1980 m. Podobnie w Peru i w Boliwii rośliny spotkano tylko na pojedynczych stanowiskach. W Peru napotkano je w departamencie Huánuco, ale nie ma szczegółów dotyczących lokalizacji. W Boliwii spotkano je w mokrym lesie na północny wschód od Cochabamba, na wysokości ok. 1800 m.   

Klimat:

Zanotowane skrajne temperatury to 30°C i 2°C.
Średnia wilgotność około 70% przez cały rok.
Opady deszczu od 64 mm w grudniu i styczniu do 196 mm w maju.
Średnia temperatura (dzień/noc) to około 25/12°C przez cały rok.
Okres kwitnienia: Kwiecień i listopad.

Uwagi różne:

Okres kwitnienia podawany w danych klimatycznych oparty jest na raportach hodowców. Kwitnące rośliny spotykano prawie w każdym miesiącu roku, ale te rosnące w Colomborquídeas w Kolumbii kwitną raczej późną wiosną i na początku lata. Luer (1996) podaje za  Mr. i Mrs. H. Phillips Jessup , że większość gatunków Restrepii można stosunkowo łatwo rozmnażać przez odcinanie. Według opinii Jessupów, ulistniony pęd "po prostu ucina się ok. 3 cm poniżej liścia i umieszcza głęboko w mokrym mchu. Nowa, młoda roślinka wyrasta zwykle z węzła, który w innym przypadku wytworzyłby kwiat. Gdy pojawią się korzenie, roślinkę można przesadzić, albo zostawić, aby dalej rosła w mchu. W ciągu roku można oczekiwać pojawienia się kwiatów." 

 

Informacje o roślinie i kwiatach:

Wielkość i typ rośliny:

Epifit o wzroście sympodialnym, średniej wielkości, dorastający do wysokości 9-24 cm.

Pseudobulwy/łodyga:

Pseudobulwa ma 5-16 cm długości. Liczne przyrosty tworzą gęste kępy z cienkimi korzeniami. Prosty, ulistniony pęd jest otoczony przez 5-10 cienkich, białawych, luźnych, spłaszczonych, obejmujących pęd osłonek. Najniższe osłonki mają nieco czarnych lub ciemnopurpurowych kropek. 

Liście:

Liście mają długość 4-8 cm. Są wyprostowane, sztywno-skórzaste, ciemnozielone, po jednym na wierzchołku każdej pseudobulwy. Eliptyczno-owalne liście mają 2,0-3,5 cm szerokości, zwężają się tworząc ostry koniuszek przy wierzchołku, ich podstawa jest klinowata lub zaokrąglona i zwęża się, tworząc skręconą szypułkę liściową o długości 0,5-1,0 cm.

Kwiatostan:

Kwiatostan ma 4-8 cm długości. Prosta, nitkowata szypułka wyrasta u góry pędu po spodniej stronie liścia. Pochewka kwiatowa jest cienka, rurkowata i ma ok. 0,5-0,6 cm długości. Każdy kwiat wyrasta na grubej szypułce o długości ok. 0,2-0,3 cm. Purpurowa, lekko rowkowana zalążnia ma 0,3-0,4 cm długości.

Kwiaty:


Jeden na łodydze. Każdy kwiatostan wytwarza jeden kwiat, ale kolejno może się rozwijać mnóstwo kwiatostanów wytwarzanych przez każdy przyrost. Dość trwałe kwiaty mają 4,3-7,5 cm wysokości. Wyprostowany płatek grzbietowy ma długość 2,2-3,7 cm i szerokość 0,3-0,4 cm przy wąskiej, owalnej podstawie. Następnie zwęża się aż do połowy swojej długości, staje się wąski i nitkowaty, a następnie rozszerza się gwałtownie, tworząc pogrubiony, maczugowaty wierzchołek. Dolna połowa płatka grzbietowego ma zwykle 5 podłużnych nerwów z czerwono-brązowymi żyłkami biegnącymi w dół z każdej strony nerwu centralnego. Boczne płatki zewnętrzne są prawie takiej samej długości, co płatek grzbietowy, ale mają 1,0-1,1 cm szerokości po rozłożeniu i łączą się ze sobą na prawie całej ich długości, tworząc płytko-wklęsłą eliptyczną blaszkę. Te boczne płatki są ostro zakończone przy wierzchołku i mają małe rozcięcie przy końcu blaszki, gdzie płatki zewnętrzne nie są połączone. Są żółte, żółto-pomarańczowe lub jasnobrązowe z podłużnymi brązowymi paskami. Małe, błonkowate płatki okółka wewnętrznego, przezroczysto białe, mają żyłkowanie i są mniej lub więcej zabarwione na czerwono-purpurowo. Mają 1,5-1,9 cm długości, ale tylko 0,15 cm szerokości przy podstawie, zwężają się stopniowo stając się bardzo wysmukłe powyżej połowy, a następnie gwałtownie stają się grubsze, a ich wierzchołek maczugowaty. Warżka jest żółtawa z 3 wyraźnymi podłużnymi paseczkami poznaczonymi z każdej strony czerwono-brązowymi plamkami. Ma ona kształt podobny nieco do wąskich skrzypiec, 0,9-1,3 cm długości i 0,2-0,3 cm szerokości. Część wierzchołkowa warżki jest pokryta wystającymi brodawkami, a jej brzegi mają frędzelki. Część przy podstawie jest nieco zaokrąglona i wklęsła, a brzegi są cienkie i wyprostowane. Jest ona połączona z prętosłupem sztywną, cylindryczną szyjką. Prętosłup jest zielonkawo-biały, wysmukły, maczugowaty i ma ok. 0,5-0,6 cm długości.

Tłumaczenie: Grażyna Siemińska


-----------------  U P R A W A  ----------------

Temperatura:

Roślina o umiarkowanych wymaganiach cieplnych w dzień, ale lubiąca chłodne noce.

Podobna w ciągu całego roku - średnie temperatury dnia to 24-26°C, średnie temperatury nocy 11-13°C z amplitudą wahań dobowych 11-14°C.  

Światło:

18000-25000 luksów. Światło powinno być nieco przefiltrowane lub rozproszone, a rośliny nie powinny być wystawiane na bezpośrednie działanie słońca w godzinach południowych. Cały czas należy zapewniać silny ruch powietrza.

Podlewanie:

Przez cały rok opady deszczu są umiarkowane, a nawet obfite, z 2-3-miesięcznym nieco suchszym okresem w zimie. W okresie aktywnego wzrostu rośliny powinny być często podlewane. Choć korzenie powinny nieco przesychać między kolejnymi podlewaniami, to jednak nigdy nie mogą być zupełnie suche. Należy także zapewnić odpowiedni stan podłoża wokół korzeni - podłoże nie może być rozmokłe ani zleżałe.  

Nawożenie:

W okresie aktywnego wzrostu rośliny należy nawozić co tydzień 1/4-1/2 zalecanej dawki nawozu dla storczyków. Wielu hodowców preferuje stosowanie zrównoważonego nawozu przez cały rok, ale są i tacy, którzy od wiosny do połowy lata stosują nawóz o zwiększonej zawartości azotu, a następnie, późnym latem i jesienią, zaczynają stosować nawóz o większej zawartości fosforu. 

Podłoże:

Rośliny te rosną dobrze w małych plastikowych doniczkach z dowolnym, stosunkowo drobnym podłożem dla storczyków, dobrze odprowadzającym nadmiar wody. Dobrze rosną także ściśle umocowane na podkładce z paproci drzewiastej, korka lub na kawałkach gałęzi. Jeżeli jednak je montujemy, to wokół korzeni należy owinąć poduszeczkę z mchu. Uprawa epifityczna wymaga także utrzymania wysokiej wilgotności powietrza, a w lecie codziennego podlewania. W wypadku tak zawieszonych roślin, podczas suchych i gorących okresów niezbędne może być kilkakrotne podlewanie w ciągu dnia. Rośliny te nie tolerują rozłożonego podłoża i powinny być przesadzane, gdy tylko podłoże zaczyna się rozkładać, albo gdy wyrastają z doniczek. Jeśli przesadzanie wykonamy w momencie, gdy zaczynają pojawiać się nowe korzenie, to roślina przyjmie się i ukorzeni w możliwie najkrótszym czasie.  

Wilgotność powietrza:

70-75% przez cały rok, ale w naturalnym siedlisku wilgotność może być nieco wyższa.  

Okres spoczynku:

Przedstawione tu warunki uprawy powinny być utrzymywane przez cały rok. W zimie ilość wody można nieco zmniejszyć, zwłaszcza jeśli rośliny uprawiane są w warunkach ciemnego, krótkiego dnia, który występuje w umiarkowanych szerokościach geograficznych. Nie wolno jednak nigdy dopuszczać, aby zupełnie wyschły. Jeśli podlewanie roślin jest ograniczone, należy również zredukować nawożenie.